„Czym było i jest życie Eufemii Piastówny – jak nie listem Boga pisanym do swoich stworzeń? Z jakim dziękczynieniem, szacunkiem, uwagą i gotowościa do posłuszeństwa powinniśmy przyjmować wszystkie zawarte w tym świętym życiu wskazania…”

To słowa, które uczniowie Zespołu Szkół Ekonomicznych mogli usłyszeć podczas uroczystości nadania Imienia Szkole. Biskup Rudolf Piereskała powtarzał, że powinniśmy żyć spuścizną świętej Patronki. Myśleć jak Eufemia, oceniać jak Eufemia, kochać jak Eufemia, postępować jak Eufemia… Jej miłość do każdego człowieka czyniła cuda. Eufemia – jak nikt inny uczy języka miłości, który rozumieją wszyscy ludzie. Pomimo upływu tylu lat, idąc obecnie Jej śladami będziemy naśladowali tych, o których napisano: PERTRANSIIT BENEFACIENDO – przeszedł dobrze czyniąc.

„Będziemy starali się czynić wiele dobra, wykorzystywać owocnie czas, by dobrze zrealizować wielkie, nowe wyzwanie postawione współczesnej Szkole”

Te słowa, zostały wypowiedziane podczas poświęcenia Sztandaru Szkoły.
„OMNIBUS OMNIA FACTUS” – stałem się wszystkim dla wszystkich, to ideał nad którego urzeczywistnieniem z całych sił pracowała Eufemia.

Co powiedziałaby dzisiaj do nas Eufemia? Uczcie się ode mnie! Czego? Zostać dobrym uczniem? Głosić piękne kazania? Czynić cuda? Uczcie się ode mnie, bo starałam się żyć dobrze – pokornym i cichym sercem…
Jak prosto, krótko ujęte, a przecież wszystko obejmujące. O reszcie – Kochany Przyjacielu – zdecyduj sam…

Prezentacja o Naszej Patronce – księżnej Eufemii Raciborskiej

Eufemia Raciborska w twórczości Naszych Uczniów:

1. 
Dawno temu był człowiek tak dobry i bezinteresowny, 
Pan Bóg postanowił go nagrodzić. 
Wezwał anioła i polecił go nagrodzić. 
Wezwał anioła i polecił mu, by poszedł do owego człowieka i zapytał, co chciałby otrzymać. 
Każde jego życzenie będzie spełnione. 
Anioł zjawił się przed człowiekiem i przekazał mu radosną wiadomość.
Wtedy dobry człowiek powiedział:
Ja już jestem szczęśliwy. Mam wszystko, czego pragnę.
Anioł dał mu do zrozumienia, że z Panem Bogiem potrzeba postępować taktownie i jeśli chce nam coś podarować - lepiej to przyjąć.
Wówczas człowiek powiedział:
Dobrze. Chcę, aby ci wszyscy, których spotykam - czuli się dobrze. Ale ja nie chcę o tym wiedzieć.
Od tej chwili tam, gdzie pojawiał się dobry człowiek - zwiędłe rośliny rozkwitały, zabiedzone zwierzęta odzyskiwały siły, 
chorzy zdrowieli, nieszczęśliwi podnosili się ze swych straszliwych doświadczeń, skłóceni wracali do zgody. 
Ci, którzy mieli problemy - potrafili je rozwiązać.
 Ale ten człowiek nic o tym nie wiedział - wszystko działo się jakby mimo jego woli. 
Nie było w nim ani dumy z powodu dziejącego się dobra, ani żadnych oczekiwań z tego tytułu. 
Wolny od tego wszystkiego dobry człowiek chodził drogami świata - rozdając szczęście.
 TYM CZŁOWIEKIEM BYŁA SIOSTRA EUFEMIA Z RACIBORZA.